นัยน์ตา
ประกายเหล็กของคมศรวูบวาบ
หวนนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา
แม้เขาจะพยายามกลบเกลื่อนด้วยท่าทีสบายๆ
แต่ความรุนแรงของเรื่องนั้นมันช่างน่าหวาดเสียว
และหมิ่นเหม่ต่อการสูญเสียอันยิ่งใหญ่ที่ไม่มีทางจะแก้ไขให้กลับคืนมาได้
ใบหน้าคร้ามคมนั้นมีประกายเหี้ยมเกรียม
ขณะที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออกไป
“ครับ..พ่อเลี้ยง”
เสียงหนึ่งรับดังมาอย่างนอบน้อม
“ช่วยฉันส่งข่าวไปหน่อย...พวกของมัน