พอ เรากลับมาถึงบ้าน วันนั้น ทั้งวันผมตามติด พี่ผิง ทั้งเย็นเลย พี่ผิง ยังไม่เปลี่ยนชุดนักศึกษาเสื้อผ้ารัดติ้วของเธอทำผมต้องแอบมองร่องนมบ่อยๆ กระโปรงที่สั้นไม่ถึงเข่า ผมเอาผมจิตนาการถึงร่องขาพี่ผิงทั้งวัน ผมเดินตามเธอต้อยๆตลอดไม่ว่าเธอจะเดินไปไหนในบ้าน รดน้ำต้นไม้ ทำกับข้าว
นี้น้องเคน จะตามพี่ไปถึงไหน พี่ผิงถามผม
ก็ผมคิดถึงพี่นี้ครับ ผมบอกอย่างใสซื่อ
ไม่ต้องมาปากหวานเลยนะ พี่ผิงขยี้หันผมไม่หยุด