“อย่าเสียใจไปเลย”
ผมรู้ตัวว่าอย่างไรเสียผมก็ไม่รอด
“พาภพไปนอนที่ห้องนอนได้ไหม”
“ได้ซิคะ”
“ลูกแป้งไปหยิบสมุดที่วางอยู่บนโต๊ะทำการบ้านของลูกมาที
“คะพ่อ”
ผมนอนอยู่บนเตียงในห้องนอนอย่างคุณเอกที่เคยนอนแบบนี้ สองแม่ลูกร้องให้
“รีมขอโทษ รีมสำนึกได้แล้ว รีมผิดเองรีมขอโทษ ฮือออ”
ผมเห็นรีมพูด ผมดีใจยิ่งนัก ไม่หรอก ผมไม่เคยโกรธรีมเลย ผมรักรีมเสมอ”
“ภพ”
รีมมองผมอย่างเศร้าเสียใจและสำนึกผิด
“พอคุณจากรีมไป